جستاری بر دو نمایش راسخ راد از یزد فردا

اجرای اول - "راند آخر" _اجرای دوم _ "راند اول"

به کارگردانی علی اصغر راسخ راد

جستاری از ابوالفضل سلیمی دربرزی

[مگر می‌شود آدم تو رویاهایش بمیرد؟!]

یک _مقدمه :

هر دو اجرا ربع قرن پیش در همین مکان با همین توالی به اجرا در آمده است

با این تفاوت که عنوان و نام نمایش ها تغییر کرده است اتاق شماره سیزده (نحس)به راند آخر (آخر بازی)و باغ آرزو ها به داغ بارزوها(داغیِ جوانی در اجرا بارز است )بازیگران اجرای اول همان بازیگران نسل اول تاتر یزدند اما در اجرای دوم نسل چندم و جوان از تاتر یزد بی آنکه سلبریتی بومی باشند (بخوانید جامعه _ تاریخ )اما کارگردان هر دو صحنه ی بازی همان کارگردانِ بازیِ صحنه گذشته است- راسخ آگاهانه راسخ است در تکرار خود! و صحنه نمایش برای به چالش کشیدن چیزهایی احتمالا (بی چیزی هایی)

دو : نقدی در کار نیست (یعنی هست اما مهم نیست مهم تکرار داستان نمایش ها و تکرارِ اجرای نمایش هاست )

سه _ پی نوشتِ اول :

اجرای اول - راند آخر همان اتاق شماره سیزده .

دو شخصیت در وضعیتی برزخی در حال نمایشِِ نبشِ قبرِ کینه ها عداوت ها .جنایت ها و گذشته سیاه خود هستند و کلماتی را به صورت هم مشت زنی می کنند هر دو بازیگر همچون کیسه بوکس هایی پر از سیب زمینی (نسلی بی رگ و کینه جو حکایت همیشگی و کلیشه ای دزد و قاضی )

چهار _پی نوشت دوم:

اجرای دوم داغ بارزو های امروز همان باغ آرزوها ی دیروز.

دو شخصیت در برزخی بین آزادی از یک دیوانه خانه و ورود به زندگی .(بین گذشته و آینده)

نسلی پر از هیجان سرزنده و امیدوار بی کینه و انتقام. همدل و هم آرزو .پر از رویا هستند در عالم خیال( مجاز) زندگی و زن گرفتن و بچه دار شدن را آزادانه به نمایش می گذارند .

حتی آنها در یک خلائ بزرگ عشق (روی صحنه)با خوشبختی هم آغوشی را با سانسور کارگردان به تصورِ تماشاچی منتقل می کنند(بیشتر شبیه خود ارضایی خوشبختی است) زیرا در پایان در رویای خود می‌میرند

پنج _نتیجه گیری:

هر دو اجرا (نسل)روزگاری بخت خود را ازموده اند بی آنکه تغییری در رفتارِ بازیگران آن مشهود باشد (البته اجرای دوم به نسبت بازیگران اجرای ربع قرن پیش توانمند تر باهوش تر خوش بدن تر پر انرژی تر و از همه مهمتر امید وارتر .پشت میله های دکور نمایش اول بازی می کنند (به شرط آنکه بتوانند خود را از این زندان رویای محض آزاد کنند و در زندگی واقعی زن بگیرند و بچه هایی به غیر از بوکسور و قاضی درست کنند)

[اجرای دوم از رینگ بوکس اجرای اول گریخته و میله ها را پشت سر گذاشته]

بده شیش: کامنت ها:

- اجرا ها تکراری عبث و پوچ و هولناک بود

-هر دو نمایش نماینده ی تقابل نسل هایی هستند که هیچ وقت خدا در ادامه هم نبوده اند

- اجرای اول که در رند آخر بازی می کنند

مدام در گذشته پر از کینه و انتقام و نفرت و کثافت کاری های خود غرقند

و اجرای دوم در آینده دور و دراز و آرزوهای خود غوطه ورند هیچ کدوم حال نمیکنند

این دو نسل دز یک چیز مشترکند در فضای برزخی که گرفتارند والا

- راند آخر در حال فرار از زندانی (وطن)هستند خود شان ساخته اند آقا اصلا دیونه بازیهای اجرای دوم حاصل اجرای اوله

- کارگردان با هوش و ذکاوت خود دست به تکرار بازی‌هایی زده که این رویارویی بین گذشته نسلی که نماینده آن دو بازیگر واقعی در نمایشی هستند که سی سال پیش درست همین جا اجرا شده با این تفاوت که بازیهای گذشته پخته تر و درونی تر بود و حالا رو تر و بی پرده تر .

- در اجرای دوم نسلی که همه ارزش‌های گذشته را به چالش کشیده و در کل انگار باز تاب فضایی است که این نسل در آن سیر می کند چقدر شبیه دنیای مجازی است

-چقدر فضا عبث و دلهره آور است از هر دو اجرا نمایشی خوفناک از دو نسلی هستند که هیچ شباهتی با هم ندارند نه دغدغه هایشان نه سبک و ادا و اصولشان.

اجرای دوم به اجرای اول تیکه انداخت بوکسور و قاضی شبیه باجناق ها هستند .

- اجرای دوم امید های بر بادرفته ای است که تخم کینه ی آنرا نسل اجرای اول پاشیده است

-از زاویه دیگر کارگردان باتکرار خود و اجرا خود و بازیگران و تاتر یزد را به چالش کشیده است

-هر چند آرزو بر جوانان عیب نیست اما در راند آخر ریسک بزرگی کردند

- محمد رضا شجریان و مرتضی کوراغلی با اینکه می‌توانستند آرام‌تر بازی کنند به زعم من بسیار درست بازی کردند و پرخاشجو ظاهر شدند تا نسل خودشون را خوب نمایش بدهند

-هر دو اجرا آیینه تمام نمای اوضاع امروز و دیروز ایران معاصر است(نظرمه و محترم)

- شخصیت های هر دو نمایش راسخ راد مثل دو شخصیت در انتظار گودو در دو صحنه ی تکراری در دو زمان مختلف .زندگی را امید وارند اما (اما چی ؟!)(الکی )

هفت _ نظرِ پین شده ی ابوالفضل سلیمی دربرزی:

نا امیدیِ دو شخصیتِ اجرای اول .قدرتِ انکارِ امید را به دو شخصیتِ اجرایِ دوم نمی دهد!

شاید پایانی نباشد

فعلا اردیبهشت هزار و چهارصد و سه یزد

مهندس ابوالفضل سلیمی